یکی از سوالاتی که بارها درمحافل سیاسی مطرح شده و تکرار آن به یکی از مشغولیت های ذهنی جوانان تبدیل شده، چرایی عدم قبول پیشنهادهای آتش بس درخواستی صدام از سوی مسئولین وقت جمهوری اسلامی ایران است.
کسانی که با تاریخ
جنگ تحمیلی عراق علیه ایران آشنا هستند، می دانند که صدام بارها شخصا و توسط وزرای امورخارجه خود و حتی توسط هیئت های میانجیگری درخواست برقراری آتش بس را نمود.
دلایل مختلفی برای رد درخواست حکومت بعث که عصاره آن شخص صدام بود مطرح گردیده است، اما این نوشته قصد دارد ازمنظر دیگری به رد درخواست آتش بس توسط جمهوری اسلامی ایران بپردازد.
- حضرت
امام خمینی (ره) بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران و معمارکبیر انقلاب در یکی از سخنرانی های خود، ضمن مخاطب قرار دادن سران کشور کویت، آینده ای را برای آنان پیش بینی می نماید. ایشان پیش بینی می نماید که حمایت های دول منطقه و دول فرامنطقه ای از صدام، منجر به حمله صدام به خود آنان و افروختن شعله های آتش در خلیج فارس می شود.
ایشان فرمودند : از این کار بپرهیزید که روزی آتش این فتنه دامن خودتان را می گیرد نه تنها صدام از خلق و خوی سبعیت و درندگی ذره ای عدول ننموده است که متاسفانه با حمایت جهانخواران و با سکوت سازمان ها و مراکز بین المللی به گرگ زخم برداشته ای بدل شده است و می رود تا شعله های آتش و جنگ را در کشورهای منطقه و خصوصا خلیج فارس برانگیزد .[1]
- مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای زمانی که عهده دار پست ریاست جمهوری بودند دو مرتبه پیش بینی مشابه ای در خصوص حمله صدام به کویت را مطرح می نمایند و به صراحت از وقوع چنین امری در آینده خبر می دهند.
◦یک بار بعد از آزاد سازی
خرمشهر در مصاحبه ای که با واحد مرکزی خبر داشتند فرمودند: اگر عراق در این نبرد پیروز می شد احتمال بروز درگیری های مرزی قدیمی بین این کشور با کویت و عربستان بود و شاید عراق سرزمین های آنان را به زور تصرف می کرد . بدین صورت است که خلیج فارس باید از پیروزی و تسلط عراق بترسد نه از پیروزی جمهوری اسلامی ایران زیرا ما همواره ثابت کرده ایم که تمایل به گسترش اراضی خود نداریم ولی عراق با تجاوز به جمهوری اسلامی ایران ثابت کرد که خواهان گسترش اراضی خود و تجاوز به کشورهای همسایه است .[2]
مرتبه دیگر رهبر معظم انقلاب در بخشی ازسخنانی که به مناسبت ولادت امام حسن عسگری(ع) در صحن حرم حضرت معصومه(س ) در شهر قم و در سال 61 ایراد نمودند، خطاب به سران کشورهای عربی منطقه چنین فرمودند : شما بدانید که رژیم کنونی عراق بد همسایه یی است. این رژیم آسایش و آرامش را برای منطقه ی خلیج فارس نمی پسندد.
امروز با ما، فردا با کویت، روز دیگر با عربستان و دیگر کشورها به زورگویی خواهد پرداخت. منطقی که بر رژیم عراق حاکم است، منطق زورمداری است و ما زیر زورگویی نمی رویم .[3]
فارغ از اهمیت فوق العاده پیش بینی رهبران جمهوری اسلامی ایران در آن مقطع از حمله عراق به کویت در آینده، که نیاز به بررسی جداگانه دارد، نکته ای در این پیش بینی ها وجود دارد که کلید حل مساله چرایی عدم پذیرش درخواست آتش بس پیشنهادی عراق توسط مسئولان وقت ایران در آن می باشد.
کلام رهبران جمهوری اسلامی ایران بیانگرعدم اطمینان به صدام می باشد و این بی اعتمادی یکی از دلایل عدم قبول درخواست آتش بس می باشد. کلام آنان بیانگر این نکته است که ایران چگونه می تواند به شخص و دولتی که به خود اجازه می دهد از آشفتگی وضع سیاسی کشور همسایه سوء استفاده نماید و آن را جولانگاه نیروهای نظامی خویش نموده و مردمان بی گناه بسیاری را به خاک و خون کشیده، اعتماد نماید.
آیا می توان به شخصی که یک مرتبه تعهدات و توافقنامه فی مابین دو کشور را زیرپا گذارده و حال در ضعف و شکست درخواست آتش بس دارد، اعتماد نمود؟ آیا امکان حمله مجدد آن در زمان تقویت نیروهای نظامی نمی باشد؟
به کسانی که معتقد هستند جمهوری اسلامی ایران می بایست بدون هرگونه تضمین بین المللی و تنبیه متجاوز، تن به آتش بس می داد، حمله مجدد عراق به ایران بعد از قبول قطعنامه 598 توسط جمهوری اسلامی و پیشروی تا نزدیکی های
خرمشهر و تسلیح و پشتیبانی از منافقین در حمله به ایران بعد از قبول قطعنامه را باید خاطرنشان کرد.
مثلی ایران می گوید آزموده را آزمودن خطاست ، بر این اساس رهبران و مسئولان وقت ایران کاملا حق داشتند که نتوانند به صدام و حکومت عراق اطمینان نمایند، چرا که قدرت طلبی و جاه طلبی صدام بود که او را تشویق به حمله به کشور همسایه خود نمود و این خوی و خصلت وی موجب غیرقابل اعتماد بودن وی شده بود. صدام در پایان جنگ که خود را در اوج قدرت می دید، به دلیل همین خوی و خصلت، به همسایه دیگر خود حمله نمود و کویت را اشغال نمود.
برپایه این شناخت، رهبران جمهوری اسلامی ایران صدام را غیرقابل اعتماد می دانسته اند و معتقد بودند، کسی که یکبار مرتکب شرارت و جنگ افروزی شود، باید انتظار تکرار عمل جنگ افروزی از سوی او را داشت. امری که گذشت زمان آنرا ثابت نمود و تاریخ بر آن گواه می باشد.
[1] صحیفه امام موسسه تنظیم و نشر آثار
امام خمینی جلد۲۰ ص ۳۲۸ و ۳۲۹
[2] روزنامه اطلاعات خرداد 1361، 30 رجب 1402، شماره 16729
[3] روزنامه کیهان 1361/11/4
منبع:
2. پژوهشگاه علوم و معارف
دفاع مقدس شهید حاج قاسم سلیمانی
